De dood is een zwart gat. Het totale niets. Eeuwig verdwijnen. Niemand keert terug. Ook al geloof je verschrikkelijk in het hiernamaals. Ik moet er niet aan denken, want eeuwig iets doen gaat mij te ver.
Niemand kan de toekomst voorspellen, maar één ding is zeker: we gaan allemaal dood. Wat we bij het sterven ruiken, voelen of zien? We weten het niet en zullen het ook nooit weten.
Je verdwijnt in een graf of in een oven. De keus is aan jou. Onder de grond blijf je langer tastbaar. De meesten liggen er zo’n vijftien jaar met een steen op buik of hoofd. Maakt niet uit. Wil je toch ‘eeuwig’ liggen kies dan voor een graf in een natuurgebied.
Op de begraafplaats Beukenhof in Schiedam – zie foto boven – meldt een bord dat in oktober de stenen van de goedkope graven gaan. De botten verdwijnen dieper in de grond of in een massagraf. Herbegraven of crematie blijft mogelijk, mits je maar betaalt. Straks nemen nieuwe overledenen de opgeschoonde plekken in en begint de cyclus weer van voor af aan: iterum incipit exolvuntur.