Onlangs bezocht ik een tentoonstelling van de LHBTI-gemeenschap. Veel folders en krantjes waarin homo’s, lesbiennes en transseksuelen hun dasein toejuichen. Terecht, want er is niks mis mee. Godzijdank leven we in een land waarin iedereen vrij is om haar of zijn geaardheid te uiten.
Althans, dat denk je. Want ook het tegengeluid was op de expositie volop aanwezig.
Potenrammers zijn er nog steeds, vooral onder allochtonen. En er zijn er ook die iedere vorm van ‘seksuele abnormaliteit’ afwijzen. Of het nou bdsm, partnerruil of plasseks is, zij vinden het de grootste zonde.
Let op: ik ben heteroseksueel. Tijdens mijn theateropleiding, begin jaren zeventig, ontmoette ik een aantal homo’s. Prima acteurs en actrices in de dop. Wat maakt het uit als je houdt van hetzelfde geslacht? Niks. Ik begrijp dat mensen er moeite mee hebben om uit de kast te komen, zeker als je omgeving je bij voorbaat al raar vindt. Mijn homoseksuele medestudenten hadden daar geen moeite mee, want geen vrijere en opener wereld dan het theater, waar doorgaans niet wordt geoordeeld op grond van een seksuele voorkeur.
Hillesum
Homo of lesbi zijn is niet abnormaal. Gelukkig zijn er instanties die hulp bieden als je het
even niet ziet zitten. Biseksualiteit verstopt zich, je hoort er weinig over. Het valt ook veel minder op, misschien omdat hier ook sprake is van heteroseksualiteit.
De schrijfster Etty Hillesum, die in 1943 in Auschwitz werd vermoord, was biseksueel. Zij koesterde innige gevoelens voor haar vriendin Liesl. Op 11 juni 1942 schreef ze – en dit ter afsluiting:
‘Groeit er iets tussen Liesl en mij? Soms geloof ik de laatste dagen, dat ik eens in een onbeheerst en hartstochtelijk gebaar, dat ik van mezelf, tegenover een vrouw nog niet ken, maar toch in me zit – haar smalle lichaam naar me toe zal trekken. En wat ik er dan mee zal doen, weet ik niet. De laatste tijd lijkt of dat gebaar in me groeiende is. (…) een paar nachten geleden sterk erotisch, een ook sexueel, van haar gedroomd.’